The Option Institute

Hoi lieve allemaal!

Wat een fantastische start heeft mijn 2011! En ik heb eindelijk de tijd gevonden om jullie er over te vertellen :-)

Allereerst wil ik jullie allemaal een gelukkig, gezond, avontuurlijk, inspirerend en liefdevol 2011 wensen!

Ook wil ik iedereen super bedankt voor de lieve berichtjes vlak voor, tijdens en na vertrek :) Ik word daar echt heel blij van en ik denk ook veel aan jullie! Ik heb nog niet de tijd gevonden om te reageren, hopelijk lukt dat in de komende weken wel.

Ik ben inmiddels al anderhalve een week op The Option Institute, Massachusetts, USA. Dat brengt me gelijk bij een praktische noot, voordat ik echt van wal steek: gezien het instituut redelijk in de middle of nowhere ligt heb ik hier geen telefoonbereik en mijn abonnement is sinds afgelopen weekend omgezet naar prepaid. Ik heb mijn eigen nummer nog wel, maar erg functioneel is die dus niet. Ook was de Facebook site geblokkeerd op het internet van het instituut… hartverzakking! De wereld vergaat! Maar wacht... gelukkig is er nog zoiets ouderwets als ‘e-mails’, ik hoop dat jullie daar ook nog aan doen ;) Ik kan sinds net weer op FB, maar geen idee of het binnenkort weer geblokkeerd wordt.

Op dit moment zit in room number 5 van het Arbor House en kijk uit op een mooi stuk bos, waar zo nu en dan een flinke lading sneeuw uit een boom valt. Het sneeuw op dit moment al wat minder hard, maar vannacht en vanochtend is er dik een halve meter gevallen! Gevolg: vanochtend om 6u met de hele volunteer crew sneeuwschuiven tot je erbij neervalt. Dan door naar het ontbijtbuffet in The Mountain House waar de dining hall is en dan off to work or class. Vandaag is mijn vrije dag, dus kan ik eindelijk weer achter mn bureautje kruipen en jullie gaan lastig vallen met mijn verhalen :) (vergeef me for being stuck in Denglish; ik denk, droom en babbel alweer enige tijd in het Engels, dus switchen naar Nederlands is soms wat lastig).

Even terug naar het begin: Zaterdag avond, 1 januari 2011, New York City!!

Wát een stad! Ik ben blij dat ik na mn Option avontuur nog een aantal dagen heb om NY verder te ontdekken, want de vibe voelt goed en ik kijk mn ogen uit (lekker in de observeer modes). Ons krakkemikkige hostel was gelegen in de wijk Chelsea. De eerste dingen die me daar opvielen was het grote aantal homoseksuele stellen op straat en in de cafés, de brandtrappen en airconditioners in alle soorten en maten aan de buitenkant van alle gebouwen en natuurlijk de yellow cabs.

Met “ons hostel” bedoel ik Priya en mijzelf, gepropt in een minikamertje met bunkbed :) Priya is een jonge meid uit Utrecht, met wie ik een kop koffie heb gedronken toen we er via Cindy achter kwamen dat we tegelijk op Option zouden zijn. Zij is hier voor de maand januari om de Mentor Certification cursus te doen. Het was fijn dat er al iemand was toen ik reismoe in het hostel aan kwam. Zondag hebben we samen de buurt verkend en The Empire State Building aangeraakt.

Zondag eind van de middag pikte de Amerikaanse Colleen ons op bij het indrukwekkende Grand Central Station. Ze had de Argentijnse Pierina al opgepikt (nee, niet in Buenos Aires, maar vlakbij NY) en we zijn met zn 4en naar het Option instituut gereden.

Maandag morgen begon met een BANG: een super inspirerende introductie class van Bears, samen met alle cursisten en vrijwilligers die hier op dit moment zijn. Bears = Barry Neil Kaufman, de grondlegger het Option Process (de filosofische richting die ze hier leren), het hele instituut en het Son-Rise Program (http://www.option.org).

Lucky me had the rest of the day off, dus ik ging gelijk op verkenning uit (de meeste foto’s zijn ook van die dag… nu zijn er geen groene stukjes gras meer te zien door de sneeuw :)). Het is hier prachtig!!

Het instituut bestaat uit meerdere gebouwen, verspreid over een groot terrein wat zich bevindt in de Bershires. Niemand kon me uitleggen wát de Berkshires eigenlijk precies zijn en ik heb zojuist ontdekt dat de betekenis afhangt van de politieke, geografische of culturele invalshoek (rare Amerikanen). Het komt erop neer dat het dunne strook heuvels en bergen is, lopend van Noord naar Zuid door de staten Massachusetts en Connecticut. Het komt er tevens op neer dat we iedere dag een heuvel moeten beklimmen om naar de dining hall of andere gebouwen te komen. Gelukkig valt het allemaal reuze en levert het vooral een erg mooie omgeving op!

De groep vrijwilligers met wie ik hier ben is super!! Arbor House is het vrijwilligershuis, waar we nu met z’n 8en verblijven. Ik heb hier mijn eigen kamertje, wat erg fijn is! In totaal zijn we nu met 17 vrijwilligers, maar niet iedereen blijft hier 2 maanden (de meesten blijven alleen januari, enkele maar 2 weken). Het zijn allemaal super lieve vrouwen én Ray (onze enige man), in alle mogelijke leeftijdscategorieën (van 18 tot uhm volgens mij rond de 70 jr). De sfeer en energie is heel relaxt, informeel, open en liefdevol (accepterend). Wat ik heel super en bijzonder vind, is dat de omgang ook precies zo is met alle cursisten en overige aanwezigen (werknemers, enkele leraren etc). Op dit moment zijn er 4 mentoren in opleiding (incl. Priya) en 11 Group Facilitator Training (GFT) deelnemers. Vooral tijdens de maaltijden (wanneer iedereen samenkomt in de dining hall) kletst iedereen met iedereen, iedere keer zit je weer met andere mensen aan tafel en dat is erg leerzaam en gezellig!

Per week krijgen wij als vrijwilligers een rooster waarop staat wanneer je waar werkt, wanneer je classes hebt, dialogen en vrije tijd. Ik werk voornamelijk in de keuken, wat gezellig is omdat je af en toe kunt kletsen, muziek kunt draaien en kunt lachen met Ross (onze hilarische sous-chef). Daarnaast werk ik af en toe in de “Guest Services”, wat een prachtige naam is voor huishouding. ’t Is wat saai, maar schoonmaken is prima en meestal werk ik samen met (Argentijnse) Pierina. Zij is ondertussen echt een beetje mijn maatje aan het worden. Ook zijn wij, samen met Canadese Marina, de enige niet-Amerikaanse volunteers. In tegenstelling tot wat ik verwachtte heb ik helemaal geen ‘last’ gehad van overeind staande nekharen of kromme tenen m.b.t. het stereotype ‘Amerikaanse gedrag’ waar ik me eerder wel eens aan irriteerde. Ok, ze blijven natuurlijk wel Amerikaans (snel overgaan tot “I love you”, errûg enthousiast zijn over dingen en zéér geringe topografische kennis), maar ze zijn over het algemeen allemaal erg vriendelijk en behulpzaam. Ook zijn de mensen die hier komen allemaal erg oprecht. Ze komen hier om dingen te leren, over zichzelf, attituden, nieuwe skills, etc. Dit draagt bij aan de sfeer die ik eerder beschreef en creëert de perfecte dynamiek om het over wát voor onderwerpen dan ook te hebben. Dit gebeurd ook vol op, veel persoonlijke verhalen, leerervaringen en issues komen op tafel en iedereen is volledig vrij om zoveel te delen (of niet te delen) als ze zelf willen. Heerlijk!

De maand januari is een bijzondere maand bij Option, vanwege de Mentor Certification training. De mentoren hebben al meerdere Option cursussen gedaan en zijn hier om hun Dialogue skills nog verder te verbeteren en te certificeren zodat ze dit ook als ‘werk’ mogen gaan doen. Wat dit ‘dialogen’ inhoud kan ik niet beter omschrijven dan de site van Option dat zelf doet:

“The Option Process Dialogue teaches individuals how to uncover and eliminate self-limiting beliefs and attitudes that have fueled their discomfort, distress, and seemingly self-sabotaging behaviors. In this way, those utilizing the dialogue process often drastically increase their feelings of well being and learn to create more joyous ways of experiencing life.

The Option Process Dialogue, is a highly respectful and effective system of questions asked with a non-judgmental and non-directive attitude. This process builds on the legacy of the Greek philosopher Socrates, who used probing questions to challenge his students to discover their own answers. The dialogue puts you, the explorer, in the directorial position to guide your own journey and determine your own destination. In effect, it allows us to change the way we think and, thereby, change the way we feel and act.”

Klinkt goed toch? :-) Het toffe van deze maand is dat de mentoren-in-spe mensen nodig hebben om mee te oefenen… oftewel: meer dialogen voor ons vrijwilligers!

Daarnaast hebben we 1 of 2 volunteer classes per week en krijgen we gedurende deze eerste 2 weken van januari de kans om op meerdere momenten bij de Group Facilitation Training classes te ‘observeren’, wat eigenlijk gewoon betekent dat we mee mogen doen! Ze betrekken ons bij de oefeningen die ze aan het doen zijn, vragen ons feedback en laten ons meedenken, erg leuk en leerzaam.

Dit brengt me gelijk op de algemene stijl van lesgeven die ze hier gebruiken, want dat is iets om te noemen! Super interactief, veel energie en excitement, interessant, leerzaam, de leraren pikken alles op wat er in de groep gebeurd en bouwen daarop voort... ook confronterend, en dat bedoel ik in een hele goede zin. De overtuiging (belief) die ze hier hebben is dat je meer leert van het benaderen en bekijken van je angsten, zwakke kanten, uitdagingen e.d., dan ervoor weg te lopen of het te negeren. Dat betekent dat ze in class je vaak uitdagen de dingen te doen die je eng en lastig vind… wanneer je bijvoorbeeld aangeeft dat je spreken voor een groep mensen eng vindt, zul je gelijk naar voren worden gehaald om dit te gaan doen. Het idee is dat door het versterken van de stimulus/prikkel (spreken voor groep) ook de respons wordt ‘uitvergroot’ (gevoelens & gedrag: angstig en bang voelen, blozen, stotteren ed). Door het uitvergroten van de respons kun je gaan onderzoeken waardoor het komt dat je op deze manier reageert, welke overtuigingen (beliefs, gedachten) je hebt die deze respons opwekken.

Hmm ik was van plan het pas in mn volgende blog te hebben over de inhoud van het Option Process, maar ik heb zojuist al de kern beschreven: het model van S (stimulus) -> B (belief) -> R (respons). Voor degene die bekend zijn met het cognitieve gedragsmodel is waarschijnlijk al wel duidelijk dat dit op hetzelfde neerkomt als Gebeurtenis -> Gedachten -> Gevoel & Gedrag (-> Gevolgen).

Phoei, wat een verhaal al! Volgens mij wordt al wel duidelijk waar ik het zo druk mee heb gehad dat ik nog geen tijd had voor bloggen :P Afgelopen weekend hadden we allemaal het gevoel dat we hier al een maand waren ipv 1 week… in a very good way! We leren zo veel hier en er gebeurd van alles, dat maakt het ook behoorlijk intensief en intens. Sinds vorige week woensdag vullen we de avonden met een uurtje yoga, soms mediteren, luisteren naar een Option cd, journallen (dagboek schrijven), uitrusten of werken (in de keuken). Zondag ben ik voor het eerst het terrein afgeweest: we gingen met een groepje vrijwilligers onze was doen in Great Barrington, een dorp ongeveer een half uurtje hier vandaan. Gek genoeg kunnen we de was hier niet op Option doen, het is nog steeds een onopgelost mysterie waarom niet, dus maken we er een gezellig uitstapje van :) De omgeving is ook super mooi!

Wow, congratulations for making it to the end! :-)

Het is ondertussen alweer avond en ik heb net de tweede volunteer class achter de rug waarin we zelf gingen oefenen met dialogen. Erg interessant, excited to practice more with that!

Dikke knuffels voor iedereen,

Lots of Love,

Rianne